จากน้ำตาสู่การป้องกัน 3 บทเรียนสำคัญที่ช่วยนักเรียนให้ปลอดภัยในปิดเทอมนี้
ข้อมูลจาก ศวปถ. ในปี 2566 พบว่า กว่า 48% ของอุบัติเหตุร้ายแรงในกลุ่มนักเรียนเกิดขึ้นในช่วงปิดเทอมใหญ่ ซึ่งสาเหตุหลักมาจากอุบัติเหตุทางถนน เช่น การขับขี่มอเตอร์ไซค์โดยไม่สวมหมวกกันน็อก ขับขี่ด้วยความเร็วเกินกำหนด หรือการขับขี่โดยละเลยระวังจุดอับสายตา
นอกจากนี้ ยังมีข้อมูลจาก มูลนิธิไทยโรดส์ (ThaiRoads Foundation) ในปี 2566 ชี้ให้เห็นว่า การบาดเจ็บจากอุบัติเหตุในช่วงปิดเทอมเพิ่มสูงขึ้นถึง 20% เมื่อเทียบกับช่วงเปิดเทอม และเพื่อไม่ให้ปิดเทอมนี้เกิดความสูญเสียในกลุ่มนักเรียน พี่เซฟชวนทุกคนลองอ่าน 3 เรื่องสั้นนี้ เพื่อเป็นบทเรียนสำคัญเรื่องความปลอดภัยทางถนน พร้อมกับเป็นเกราะป้องกันทั้งความคิด และแนวทางในการขับขี่ที่เซฟตัวเองให้ปลอดภัย
“บางทีหากสวมหมวกกันน็อก ความรุนแรงอาจลดน้อยลงกว่านี้
เด็กหนุ่มทั้งสามไม่ได้สวมหมวกกันน็อก
—–
หลังจากลูกชายซ้อนมอเตอร์ไซค์เพื่อนออกไปได้ราว 15 นาที หลานที่อยู่ข้างบ้านก็วิ่งกระหืดกระหอบมาบอกสุนีย์ว่าลูกชายเธอถูกรถชน เพื่อนที่ไปด้วยเสียชีวิต จุดเกิดเหตุห่างจากบ้านราว 200 เมตร ส่วนลูกชายเธอบาดเจ็บ
มีคนที่รับรู้เหตุการณ์บอกเล่าภายหลัง ว่าเด็กหนุ่ม 3 คนนั่งมอเตอร์ไซค์ซ้อนสาม และลูกชายเธอซ้อนคนหลังสุด รถ 6 ล้อที่มาจากอำเภอชะอวดน้ำมันหมดจอดอยู่โดยไม่เปิดไฟให้สัญญาณใด ๆ ตรงจุดที่จอดอยู่เป็นเนิน เมื่อมอเตอร์ไซค์ขับมาในความมืดช่วงเวลา 2 ทุ่มกว่าจึงมองไม่เห็น ชนกับรถที่จอดอยู่ แรงกระแทกทำให้เด็กหนุ่มสามคนกระเด็นกันไปคนละทิศละทาง คนหนึ่งเสียชีวิตในสภาพขาขาด เนื่องจากมีรถคันอื่นวิ่งมาชนหลังเกิดเหตุ
เมื่อสุนีย์ไปถึงจุดเกิดเหตุ เธอเห็นรถป่อเต็กตึ๊งจอดอยู่ ชาวบ้านพากันมามุงดูที่เกิดเหตุราวกับตลาดนัด กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ร่างเพื่อนของลูกคนหนึ่งจากไปทั้งในสภาพลืมตา ขณะที่ลูกชายคนสุดท้องของสุนีย์ยังพอมีลมหายใจ ถูกนำตัวขึ้นรถป่อเต็กตึ๊ง นำส่งโรงพยาบาล เธอรีบตามไปดูลูกที่โรงพยาบาลในสภาพที่ใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ได้แต่ภาวนาว่าขอให้ลูกปลอดภัยเมื่อถึงโรงพยาบาล หัวอกแม่ได้แต่มองร่างของลูกที่นอนแน่นิ่งอยู่ในสภาพไม่รับรู้อะไรด้วยความสงสารจับใจ ร่างของลูกที่มีสายระโยงระยางอยู่เต็มไปหมด เหมือนจะพร่าเลือนอยู่ในม่านน้ำตา ยิ่งเมื่อได้ฟังคำพูดจากปากหมอทำเอาเธอแทบทรุดเหมือนจะหยุดหายใจ
“โอกาสที่จะรอดก็แทบเป็นศูนย์”
มอเตอร์ไซค์สองคัน เจอรถหกล้อขับอยู่ข้างหน้า คันของเพื่อนได้เบี่ยงออกขวาแล้วแซงขึ้นหน้าไปได้ ส่วนอีกคันซึ่งขับจี้ท้ายกำลังทำความเร็วเพื่อแซงเช่นกัน แต่ทว่าแซงไม่พ้น ทำให้ชนเข้ากับท้ายรถหกล้ออย่างแรง
—–
แม็กนัดหมายกับเพื่อนอีก 3 คนว่าจะเดินทางไปเที่ยวห้างสรรพสินค้าในตัวจังหวัดซึ่งอยู่ห่างจากบ้านไปร่วม 50 กิโลเมตร ด้วยระยะทางที่ไกลพอสมควรเด็กหนุ่มจึงไปเปลี่ยนมอเตอร์ไซค์ของป้าซึ่งมีสภาพสมบูรณ์พร้อมกว่ามาใช้ จากนั้นวัยรุ่นทั้ง 4 ชีวิตก็ออกเดินทางไปพร้อมกับจักรยานยนต์ 2 คัน โดยที่ไม่มีใครใส่หมวกกันน็อกเลยสักคนเดียว
แม็กรับหน้าที่เป็นคนขับพร้อมกับซ้อนท้ายเพื่อนไปด้วยอีกหนึ่งชีวิต เช่นเดียวกับรถอีกคัน จักรยานยนต์ทั้งสองขับตีคู่กันไปเรื่อย ๆ ไม่เร่งรีบ โดยอีกคันหนึ่งรับหน้าที่ขับนำ ส่วนคันของแม็กคอยขับตามไปห่าง ๆ อีกไม่นานทั้ง 4 ก็คงได้ไปตากแอร์เย็น ๆ ในห้างสมใจ ทุกอย่างคงจะเป็นไปเช่นนั้น ถ้าในระหว่างที่เดินทาง รถของแม็กที่ขับตามหลังไม่ไปชนกับท้ายรถ 6 ล้อเข้าอย่างแรง
ความรุนแรงจากอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นทำให้หนุ่มน้อยผู้มีพรสวรรค์ทางดนตรีเสียชีวิตในทันที ขณะที่เพื่อนที่มาด้วย ขาทั้งสองข้างหักงอผิดรูป สมองที่ชนเข้ากับท้ายรถและพื้นถนนอย่างแรงโดยไม่มีสิ่งห่อหุ้มป้องกัน หยุดทำงาน และถึงแม้หัวใจจะยังเต้นอยู่ แต่ในทางการแพทย์ก็ถือว่าเขาได้ลาจากโลกนี้ไปแล้ว
เสี้ยววินาทีของการรีบเร่งในการใช้รถใช้ถนน รวมทั้งความประมาทจากการไม่ใส่หมวกกันน็อกทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองคนซึ่งอยู่ในวัยหัวเลี้ยวหัวต่อของชีวิตต้องจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร
“ทุกวันนี้ยังทำใจไม่ค่อยได้ ชอบคิดว่าลูกไปโรงเรียนยังไม่กลับ พอตกค่ำก็คิดว่าลูกนอนอยู่ข้างบน หลอกตัวเองเพื่อให้อยู่ต่อได้”
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ จะไม่ให้ลูกจบัมอเตอร์ไซค์ ไม่ให้ขี่เลยดีกว่า ถึงจะมั่นใจว่าลูกขี่ไม่เร็ว แต่เราไม่มีทางรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันข้างหน้า
—–
เด็กชายคุ้นเคยกับการขี่มอเตอร์ไซค์มาตลอด จากเคยนั่งซ้อนท้าย ก็เริ่มขอขับเอง ซึ่งแม่ไม่กล้าห้าม กลัวลูกจะน้อยใจว่ายอมให้พี่ ๆ ขี่ ในขณะที่ตนเองกลับขี่ไม่ได้
วราลักษณ์จึงบอกให้ลูกใช้ได้บางโอกาสเด็กชายไม่มีมอเตอร์ไซค์เป็นของตัวเอง ถ้าจะขี่ก็ใช้ของที่บ้าน และสามารถใช้ได้เมื่อมีเหตุจำเป็นจริง ๆ เช่น ไปโรงเรียนสาย หรือเวลามีกิจกรรมที่โรงเรียนที่ต้องไปเช้ามาก ๆ เหมือนวันเกิดเหตุไม่คาดฝัน ลูกชายก็มีนัดต้องไปช่วยทำกิจกรรม ตกแต่งซุ้มประตูในงานกีฬาสีของโรงเรียน
เมื่อถึงวันงาน เด็กชายรีบตื่นแต่เช้าออกจากบ้านตั้งแต่ตีสามกว่า แม่ได้ยินเสียงสตาร์ทรถอยู่ข้างล่างก็รู้ว่า ลูกกำลังเดินทางไปทำกิจกรรมที่โรงเรียน เพราะลูกบอกไว้ตั้งแต่เย็นวาน เธอยังอดคิดไม่ได้ว่าลูกช่างเป็นเด็กมีความรับผิดชอบ ตื่นไปทำหน้าที่ได้โดยไม่ต้องปลุก เด็กชายวัย 14 ขี่รถฝ่าความมืดด้วยหัวใจเบิกบาน วาดหวังว่าซุ้มประตูสีม่วงที่ตนสังกัดต้องสวยกว่าสีอื่น ๆ ในโรงเรียน เขากับเพื่อนจะตั้งใจทำอย่างสุดความสามารถ แต่เมื่อไปถึงโรงเรียน เพื่อนอีกสองคนยังมาไม่ถึง รถราไม่มี ฝนก็เริ่มตกพร่ำ ๆ เด็กชายจึงกลับรถมุ่งหน้าไปรับเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
แต่ฟ้ายังไม่สางดี ความมืดห่มคลุมถนนทั่วอาณาบริเวณ ฝนก็ตก เด็กชายจึงประสบอุบัติเหตุอย่างไม่คาดฝัน
นี่เป็นเพียง 3 เรื่องเล่าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาแห่งความสูญเสีย ทุกคำบอกเล่าถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เต็มไปด้วยความปวดร้าว เพียงเพื่ออยากให้เรื่องราวเหล่านี้เป็นบทเรียนและเกราะป้องกันไม่ให้เกิดซ้ำรอยเดิม สามารถอ่านบทเรียนชีวิตทางถนนเป็นกรณีศึกษาเพิ่มเติมได้ที่ https://www.roadsafetythai.org/download_bookdetail-edoc-666.html
พี่เซฟเชื่อว่า ความสูญเสียจากอุบัติเหตุทางถนนสามารถลดลงและไม่เกิดขึ้นได้ ด้วยการรู้เท่าทันความปลอดภัย รวมถึงการคาดการณ์ความเสี่ยงต่าง ๆ เพื่อป้องกันเหตุที่ไม่อาจคาดคิดได้ ปิดเทอมนี้ ขับรถคาดเข็มขัดนิรภัย ดื่มไม่ขับ ขี่มอเตอร์ไซค์ สวมหมวกกันน็อกทุกครั้ง ขับขี่ด้วยความเร็วที่กฎหมายกำหนด ไม่เล่นโทรศัพท์เมื่อขับขี่นะครับ ด้วยรักจากใจพี่เซฟ
ที่มา:
– หนังสือบทเรียนที่แลกมาด้วยน้ำตา, https://www.roadsafetythai.org/download_bookdetail-edoc-666.html
– ศูนย์วิจัยเพื่อความปลอดภัยบนถนน (ศวปถ.), รายงานอุบัติเหตุกลุ่มเด็กและเยาวชน ปี 2566
– กระทรวงสาธารณสุข, สถิติการเสียชีวิตจากอุบัติเหตุในเด็ก ปี 2566
– มูลนิธิไทยโรดส์ (ThaiRoads Foundation), ข้อมูลอุบัติเหตุช่วงปิดเทอม ปี 2566
